Competitiewedstrijd 11/24
RZB 2 – Lycurgus 7: 4-4
Kijk voor alle foto’s van het afgelopen RZB voetbalweekend op: https://www.flickr.com/photos/200165728@N06/albums/
Na een prachtig kampioensseizoen vorig jaar, vol onvergetelijke verhalen en prestaties, werd het hoog tijd voor een nieuw verslag. Met een kop koffie in de hand, de kinderen rustig voor de televisie, en een vleugje nostalgie pak ik de pen erbij.
Dit seizoen begon stroef. De promotie naar een hoger niveau bleek een flinke uitdaging voor de mannen van Rick Werkman en Jaap de Vries. Toch worden de nodige punten bij elkaar gesprokkeld. Ondertussen is er voor deze twee trainers groot nieuws: het succes van het tweede is niet onopgemerkt gebleven. Het bestuur heeft zoveel vertrouwen in Rick dat hij volgend seizoen zelfs hoofdtrainer wordt. Een mooie beloning voor zijn harde werk!
Op een ijskoude zaterdagmiddag was het tijd om het gras weer te laten spreken. Na een zure 1-0 nederlaag vorige week, waarin het team ook nog eens met tien man eindigde, was het zaak om te laten zien wat ze waard waren. Robin was nog ziek van z’n rode laar en bleef thuis, en Rik Veenstra—die tijdens de training een wereldgoal maakte na een tikkie-takka-aanval—was nog te beroerd om het bed uit te komen. Alles liep uit 2 gaten uit z’n lichaam van geluk. Go was gelukkig thuis om het beetje op te ruimen voor het teamuitje maar ze heeft gelukkig nog een week de tijd.
Thimo zag zijn kans schoon en mocht starten in de afwezigheid van Veenstra. Al na twee minuten had hij de openingstreffer op zijn schoen, maar Thimo deed waar hij goed in is: de keeper van de tegenpartij lekker opwarmen. Melvin, die nog in z’n hoofd bij z’n crypto zat, leek hetzelfde idee te hebben. Zelfs Harm, vorig jaar een toonbeeld van scherpte, leek dit seizoen ineens alle tijd van de wereld te nemen. Na twintig minuten had het al 4-0 kunnen staan. Lycurgus wist niet waar ze het zoeken moesten.
Uiteindelijk moest Thom Iwema, doorgaans niet vies van een eigen doelpuntje, het voortouw nemen. Met één schot was het raak: 1-0 voor RZB. “Zó doe je dat!” brulde hij naar Harm, die prompt wakker leek te schrikken. Slechts vier minuten later stond het 2-0, en wie anders dan Harm zorgde voor die treffer. Hij rende meer in deze wedstrijd dan in de hele eerste seizoenshelft bij elkaar. “Ik ben kapot,” verzuchtte hij na afloop.
Maar Lycurgus liet zien dat ze niet voor niets op dit niveau spelen. Met twee aanvallen die zo uit de gloriedagen van Barcelona leken te komen, stond het bij rust alweer 2-2. De tweede helft begon slecht voor de thuisploeg: 2-3. Toch bleven de roodhemden vechten. Niels gaf met zijn onverzettelijkheid het goede voorbeeld en maakte de 3-3. Het team leek weer hoop te krijgen, maar Lycurgus kwam opnieuw op voorsprong: 3-4.
Toen kwam René in actie, de onverwoestbare verdediger. Onder toeziend oog van zijn grote broer—die ons helaas heeft verlaten om in de stad te spelen bij oud-gediende Marcel Remijn—speelde René alsof zijn leven ervan afhing. Zijn broer wordt nog elke week gemist, zowel om zijn doelpunten als om zijn humor, maar René liet zien dat hij het beest van de familie is. Hij vrat zijn tegenstander op, die vervolgens zijn frustratie afreageerde op de scheidsrechter.
Scheidsrechter Jannes, overigens bezig aan een van zijn beste wedstrijden ooit, wilde geel trekken. Maar zijn nieuwe mapje werkte niet mee. Terwijl Jannes worstelde met zijn kaarten, zat de aanvaller al mokkend in de dug-out. Uiteindelijk liet Jannes maar zijn hele mapje zien, tot hilariteit van het publiek.
Terug naar het veld, waar de wedstrijd in een razend tempo op en neer ging. Beide teams verdienden eigenlijk de overwinning, maar het was Groen die het laatste woord had. Na een slalom langs vier verdedigers knalde hij de bal met al zijn frustratie snoeihard in de kruising: 4-4.
Na het laatste fluitsignaal kon iedereen leven met het resultaat. De weg omhoog is ingezet en de punten komen vanzelf. Dinsdag wacht alweer de volgende uitdaging: een duel tegen een studententeam uit de stad. Het belooft opnieuw een spektakel te worden.